یه خورده طول میکشه تا به صداش خو بگیری یه خورده دیگه هم طول میکشه تا موزیکشو هضم کنی ولی وقتی غرق شدی تو دنیاش نمی دونم کی می تونه نجاتت بده!!
توماس آلن ویتس آهنگساز بازیگر و البته خواننده آمریکایی تو دنیای موسیقی واسه خودش یه شخصیت موسیقایی متمایز ساخته.اگرچه تو سبکهایی مثل Vaudeville,jazz,blues کار کرده و تجربه هایی هم تو industrial music داره و در کل علاقه شدیدی به تصنیف خونی (ballad) داره ولی اصلا دوس نداره که هنرمند یه سبک خاص شناخته بشه طوریکه حتی یه بار هم که جایزه ای از یکی از فستیوال های معتبر موسیقی می خواستن بعنوان هنرمند شاخص "یه سبک نمیدونم چیچی" (اسمش یادم نیس حافظم قد یه بچه فنچه) بهش بدن کلی شلوغ بازی در آورده بود.
تو موسیقیش و مخصوصا تو ترانه هاش کاملا دغدغه های خاصشو راجع به فرهنگ میشه حس کرد مثلا به هیچ وجه اجازه استفاده تجاری تبلیغاتی از خودش و کاراشو نمیده و دعوا های حقوق معروفی هم داشته میشه گفت با فرهنگ پاپ یه خورده مشکل داره.اینجا می خوام یه کم بزنم تو جاده خاکی،من با برخورد حذفی با موزیک پاپ مخالفم و این البته بدیهیه ولی مسیری که پاپ تو فرهنگ ما پیش گرفته اعم از لوس انجلسی و داخلی،فاجعه بار شده .بدتر از اون اینکه شنونده های این نوع موسیقی بعد یه مدت دیگه نمی خوان غیر از این خزعبلات!! به چیز دیگه ای گوش بدن.هر چی بیشتر این پاپیسم ریشه می دونه موسیقی متفاوت تر مجبوره عقب بکشه به هیچ وجه نقش احمقانه حاکمیت رو تو این پروسه نادیده نمیگیرم مثلا جریا ن نامجو می تونس یه پلی بزنه بین این دو طیف ولی تنگ نظری های مسئولین و البته سوار شدن خود نامجو روی این موج همه کاسه کوزه رو ریخت بهم،ولی خود آدمان که این موج رو شکل میدن یکی از اهداف من از زدن این وبلاگ این بود که یه اگاهی رسانی داشته باشم تا به زعم خودم این موج موزیک سطحی با افزایش سلیقه موسیقی آدما خودشو یه کم تطبیق بده با این سلیقه جدید.البته این هدف بزرگ و بلنمد مدتیه اما به قول اسماعییل خویی:
"اما
وقتی که پنجه فتادن ریگی
خواب هزار ساله مردابی را می آشوبد،
این مشت خشم
بر جدار دلم
بی گمان
بیهوده نیست که می کوبد"
بر گردیم به آسفالت ،در کل این تامی خان هم شخصیت جالبیه هم موسیقی فوق العاده جالبی داره.آهنگ این پشست تصنیفی به نام آلیسه.
|