Sep 11, 2008

That's what i'll do


می خواستم اولین پستی که از بلوز می زارم اینجا یه کار خیلی تاثیر گذار باشه به دو دلیل :
یک اینکه ارادت خاصی به این سبک پایه و اصیل، دارم و دو اینکه تو برخورد اطرافیام با این موزیک یه جور عدم علاقه شدید می دیدم که واسم خیلی عجیب بود.خلاصه اینکه قریب به 5 گیگ موزیک بلوز آرشیو شخصیمو مرور کردم تا بتونم این پست رو جورش کنم.

پیدایش سبک بلوز حاصل ابتکارسیاهان مهاجر آفریقایی به آمریكا است که در مزارع از طلوع خورشید تا غروب خفن کار می کردن، ناراحتی خود را با سر دادن آوازهایی بروز می دادند و این آوازهای دسته جمعی بصورت پرسش و پاسخ بین دو یا چند گروه از كارگران ابراز می شده.بعد ها با بسط این نوع موسیقی وهمراهی ساز هایی مانند گیتار و هارمونیکا با آواز بلوز سبب جاری شدن آن تو زندگی همین سیاها مثلا تو آوازهای مذهبی و...شد.نم نمک مضامین اجتماعی بیشتری قاطی ترانه های بلوز می شه به طوریکه الان ممکنه نشه سبک بلوز رو با توجه به معنی لغویش،غمناک دونست.ولی به علت ذات نتهای خاصی که درگامش وجود داره نوعا غم نهفته ای تو کارای بلوز هست.همین جا بگم شاید تعصبم رو بلوز به خاطر سیمای برنزه مایل به سوختم (سیاه !!) هم باشه که باعث یه نوع همذات پنداری کاذب شده تو وجودم!!

جالبه بدونیم شباهت بین موزیک سنتی خودمونو و بلوز رو.

بداهه نوازی،سوال و جواب ساز و آوازی،شباهت های گامی- که یه نمونش رو محسن ناجو تو اون مستندی که سامان سالور ازش ساخته می شه دید و غم ذاتی دو گونه موسیقی از جمله شباهتهایی هست که من پیدا کردم.

تو این کاری که ازRobert Cary گذاشتم جدای از مضمون نسبتا عاشقانه ترانه نمونه های زیبایی از ملودی های اجرا شده توسط پیانو و ساز های بادی رو می شه گوش دادو لذت برد.

پس نوشت:با اینکه به فرستادن انرژِی و این حرفا باور ندارم ولی ممنونم از اونایی که با کامنت هاشون دلگرمم می کنن