Porcupine tree یکی از گروهای نسبتا قدیمی راک انگلیسی از نوع progressive و یکی از گروههای محبوب منه که کارهاشون همیشه لذت بخش بوده واسم.
علاقه موسیقایی استیفن ویلسون بعنوان موسس گروه در دوره نوجوانی به موج نو موسیقی هوی متال انگلیسی پس از آشناییش با موسیقی راک پروگرسیو دهه هفتاد کمرنگ شد ولی بی رنگ نشد و در همکاری که با Opeth داشته می شه رگه هایی از این علاقه رو دید که روی کارهای بعدیش هم تاثیر میزاره تا حدی که این اواخر اصلا زدن تو کار متال.یه مشخصه ای که می شه واسه اکثر کاراشون تعمیم داد، غم یا مالیخولیا ست.خود ویلسون میگه "من آدم غمگینی نیستم ولی آهنگسازی راجع به وجه غیرشاد جهان برام جذاب تر و راحت تره".
هرگز نفهمیدم چرا واسه من علی رغم اینکه نسبتا آدم شادیم به صورت ناخودآگاه موسیقی غم ناک خیلی جذاب تره و همیشه فکر می کردم این نوع موزیک قوی تر هم هست.راجع به دلیلش یه چیزایی ،اون موقع که هنوز جاهل بودم،تو کارای شریعتی خونده بودم اما بعد اون دلیل دندون شکنی جایی نخوندم واسش شاید اصلا این عبارت که "موسیقی فاخر موسیقی نسبتا غمناکه " سوا از اینکه سلیقه ها محترمه ،کلاغلطه.
ترانه این کار رو توصیه می کنم توجه کنید بهش.بعضی از عنوان ها رو هم که ترجمه نمیکنم به خاطر اینکه ترجمه فارسی که مفهوم کامل رو برسونه ندارم تو چنته.از پیشنهادات استقبال می شه!
خارج از موضوع:دوستان من نمی دونم چه گ*ی خوردم زدم این رنگ لینکهای وبلاگ رو عوض کردم حالا هر کاری می کنم اصلا عوض نمیشه.چه کنم؟
|